Opel Insignia OPC

W swej ponad stuletniej historii Opel wyspecjalizował się w produkcji popularnych samochodów dla szerokiego grona odbiorców. Firma ta nie zapomina jednak o sportowym duchu motoryzacji, od lat oferując usportowione wersje swych samochodów, a nawet modele czysto sportowe jak stworzony wspólnie z Lotusem lekki roadster o nazwie Speedster. W 1997 roku Opel postanowił nadać swym sportowym modelom bardziej wyjątkowy charakter zakładając Opel Performance Center GmbH (OPC), oddział który miał tworzyć sportowe samochody na bazie rodzinnych Opli. Pierwszym samochodem, ze znaczkiem OPC, zaoferowanym klientom w 1999 roku był model Astra. Dwulitrowy silnik o mocy 160KM, zmienione zawieszenie oraz sportowe dodatki przypadły do gustu klientów. Po 4 miesiącach sprzedano wszystkie 3000 wyprodukowanych egzemplarzy. Na kolejny samochód trzeba było czekać, aż do 2001 roku, gdy zaoferowano Zafirę OPC z dwulitrowym silnikiem turbo. Od tego czasu samochody OPC na dobre zagościły w ofercie Opla. W 2009 roku, OPC przedstawiło swoją wersję flagowej limuzyny Insignia. Samochód wyraźnie odróżnia się od standardowej wersji, poświadczając o dojrzałości samochodów ze znakiem OPC.

Silnik i skrzynia biegów

Opel reklamuje Insignię OPC jako najmocniejszy samochód w swej historii. Owszem, moc 345 KM przy 5250 obr/min, potwierdza hasła reklamowe, jednak sama konstrukcja silnika jest dość klasyczna i jak na dzisiejsze standardy nie oferuje zbyt wiele nowości. Silnik ten, to 6 cylindrowa jednostka w układzie V z 4 zaworami na cylinder, turbodoładowaniem i pojemności skokowej 2792 cm3. Konstrukcja ta znana jest z innych wersji Insigni, lecz nie osiąga w nich tak wysokiej mocy. W aluminiowym bloku cylindry rozwarte są pod kątem 60º. Na pochwałę z pewnością zasługują 4 wałki rozrządu, otwierające zawory poprzez dźwigienki z kasatorami hydraulicznymi.

Zastosowana turbosprężarka posiada podwójny ślimak turbiny, co w połączeniu z dwoma kolektorami dolotowymi, osobnym na każdy rząd cylindrów, pozwala zminimalizować efekt turbo dziury. Silnik osiąga maksymalny moment obrotowy 435 Nm przy 5250 obr/min, a maksymalne ciśnienie doładowania wynosi 0.9 bara. Pomimo tak wysokich obrotów maksymalnego momentu, nie należy martwić się o jego elastyczność, ponieważ 400 Nm dostępnych jest już od 2000 obr/min. Patrząc na krzywą mocy i momentu obrotowego można zauważyć, że moment obrotowy jest wręcz sztucznie podniesiony przy 5250 obr/min aby uzyskać moc aż 345KM.

Dodatkowo o płynność rozwijanej mocy dba system zmiany faz rozrządu VVT. Zastosowano układ wydechowy firmy Remus, którego głównym celem było zmniejszenie oporów przepływu względem układu ze standardowej Insigni. Do jego budowy wykorzystano stal nierdzewną, co gwarantuje jego długą żywotność oraz pozwoliło zmniejszyć jego masę o 20%. Silnik dostępny jest z ręczną 6 biegową skrzynią biegów, która w wersji OPC charakteryzuje się skróconym przełożeniem przekładni głównej wynoszącym 3.90:1 w porównaniu do 3.76:1 w wersjach słabszych. Ucierpiał na tym komfort podróżowania z prędkością maksymalną oraz zużycie paliwa, zyskano jednak lepsze przyspieszenie. Końcem 2010 roku w ofercie pojawiła się również klasyczna, automatyczna skrzynia biegów. Przekładnia ta ma również 6 przełożeń i jej charakterystyka zmienia się wraz z wybranym trybem pracy zawieszenia. Tryby te opisane są w dalszej części artykuły. Jak można się spodziewać, w najbardziej sportowym trybie zwanym OPC, skrzynia biegów pozwala rozpędzać się silnikowy do czerwonego pola obrotomierza, a redukcja następuje bardzo szybko utrzymując wysoką prędkość obrotową. Dzięki nowoczesnej konstrukcji i systemowi sterowania, skrzynia biegów niepogarsza znacznie przyspieszenia i zużycia paliwa.

Zawieszenie i hamulce

Opel poświęcił dużo uwagi zawieszeniu Insigni OPC. Wręcz niespodziewanym ruchem było zastosowanie zupełnie nowego typu zwieszenia osi przedniej. Zmieniono zarówno konstrukcję, wysokość, jak i geometrię. Wśród różnic, które widoczne są na rysunku obok, szczególnie zwraca uwagę rezygnacja z kolumny McPherson′a. W nowej konstrukcji amortyzator wraz z zabudowaną sprężyną połączony jest bezpośrednio z wahaczem. Zwrotnica jest osobnym elementem, wykonującym swój ruch niezależnie od kolumny. Zastosowanie tego typu konstrukcji pozwoliło zmniejszyć promień zataczania koła, czyli w dużym uproszczeniu, odległości osi obrotu zwrotnicy względem środka przylegania opony do nawierzchni. Maleje dzięki temu długość ramienia przez które koło oddziałuje na układ kierowniczy. Dodatkowo zmniejszono kąt pochylenia sworznia zwrotnicy.
Rozwiązanie tego typu pozwala zmniejszyć wpływ dużych sił napędowych oraz hamujących na prowadzenie się samochodu, poprawiając precyzję kierowania.

Opel rozwiązanie to nazywa HiPerStrut. Zmiany te pociągnęły za sobą zmianę położenia mocowania łączników stabilizatora. Z tyłu zastosowano zawieszenie z wahaczami poprzecznymi oraz stabilizator. Na wszystkich 4 kołach użyto amortyzatorów o zmiennej sile tłumienia. Pozwoliło to na współpracę zawieszenia z elektronicznym systemem sterowania FlexRide. System ten pozwala kierowcy wybrać jeden z trzech trybów pracy. Pierwszy z nich to tzw. standard sugerowany do jazdy na co dzień, oferuje on wystarczające właściwości jezdne zachwując maksimum komfortu. Kolejny tryb to Sport, który cechuje się większą siłą tłumienia oraz zmniejszoną skłonnością do przechyłów bocznych. Najbardziej sportowym trybem jest program o nazwie OPC. Zawieszenie staje się jeszcze twardsze, zmniejsza się dodatkowo czas reakcji silnika na dodanie gazu, oferując maksymalnie sportowe osiągi. Do sprawnego zatrzymywania ważącego około 1800 kg samochodu użyto hamulców renomowanej firmy Brembo. Z przodu zastosowano wentylowane, nawiercane tarcze o średnicy 355 x 32 mm oraz 4 tłoczkowe zaciski.

Napęd Adaptive 4×4

Opel chce oferować swoim klientom samochód, który nie ustępuje parametrami światowej czołówce sportowych limuzyn. W tej lidze liczą się tylko zawodnicy z tylnym napędem lub napędem na 4 koła. Ponieważ Insignia standardowo posiada przedni napęd, jedynym rozsądnym rozwiązaniem było wprowadzenie napędu na 4 koła. Napęd ten został nazwany Adaptive 4×4 ze względu na dość zaawansowany system sterowania. Elektronika sterowania jest mocno rozbudowana, mechanicznie jednak układ jest bardzo prosty. W porównaniu do wysiłku jaki Opel poświęcił zawieszeniu, napęd na 4 koła trochę rozczarowuje. System ten opiera się na stałym napędzie osi przedniej oraz precyzyjnie załączanym napędzie tylnej osi. Niestety Opel nie podaje informacji na temat zastosowanego rodzaju sprzęgła załączającego tylny napęd, wiadomo tylko że jest zabudowany przy tylnej przekładni głównej.

Tylna oś wyposażona jest w tzw. elektroniczny mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu, który pozwala przenosić do 100% momentu obrotowego na jedno z kół. Można jednak przypuszczać, że system ten opiera się na przyhamowywaniu jednego z kół za pomocą układu hamulcowego, brak sprzęgieł zwiększających tarcie mechanizmu różnicowego. Uproszczenia zastosowane przez Opla są jednak zupełnie wystarczające do sprawnego i dynamicznego poruszania się po drogach publicznych. Kierowca usatysfakcjonowany jest trakcją w czasie przyspieszania oraz przyczepnością w zakrętach. Braki względem samochodów ze stałym, klasycznym napędem na 4 koła mogą objawiać się jedynie na bardzo śliskiej nawierzchni, przy naprawdę sportowej jeździe.

Osiągi

Mocny silnik z turbodoładowaniem, sportowe zawieszenie, napęd na 4 koła oraz hamulce Brembo czynią z Opla Insigni OPC prawdziwie sportową limuzynę. W wersji sedan i hatchbac,k z ręczną skrzynią biegów, samochód rozpędza się do 100 km/h w równe 6 sekund. Elastyczność silnika potwierdza również czas przyspieszania od 80 km/h do 120 km/h na piątym biegu, wynoszący zaledwie 7.1 sekundy. Zużycie paliwa waha się od 16.6 L/100km w ruchu miejskim do 8.4 L/100km w ruchu poza miejskim. Wersja z automatyczną skrzynią biegów rozpędza się do 100km/h tylko o 0.3 sekundy dłużej. We wszystkich wersjach prędkość maksymalna została ograniczona do 250 km/h.

Wygląd i wyposażenie

Insignia OPC dostępna jest w trzech wersjach nadwoziowych: 4 drzwiowy sedan, 5 drzwiowy hatchback i kombi (Sports Tourer). Opel wizualnie mocno odmienił wersję OPC od standartowej i nie trzeba być znawcą marki, żeby je odróżnić. Uwagę zwraca przedni zderzak z dużymi wlotami powietrza w kształcie zębów rekina, jak twierdzi Opel. W tylny zderzak ciekawie wkomponowano dwie końcówki układu wydechowego, a na tylnej klapie, we wszystkich wersjach nadwoziowych, znajduje się delikatny spojler. Standardowo samochód wyposażony jest w odlewane 19 calowe felgi wypolerowane na połysk. Za dopłatą można je zamienić na 20 calowe felgi z kutego aluminium. We wnętrzu samochodu uwagę zwracają przede wszystkim sportowe fotele przygotowane przez firmę Recaro. Również kierownica jest specjalnie przygotowana do sportowej wersji z charakterystycznie spłaszczoną dolną częścią. Po wybraniu programu OPC pracy zawieszenia i silnia, kolor podświetlenia deski rozdzielczej przybiera, bardziej agresywną czerwoną barwę. Opel zadbał również o innowacje w systemie oświetlenia przed i wokół pojazdu. W trakcie jazdy nocą, samochód wybiera najbardziej optymalny z pośród 9 programów oświetlania drogi. Możliwym jest doświetlanie nawet 90º w bok samochodu. Kolejną ciekawostką jest kamera obserwująca znaki drogowe. Zapamiętuje ograniczenia prędkości i znaki o zakazie wyprzedzania wyświetlając je na desce rozdzielczej. Kamera pozwala również informować kierowcę o nieplanowanym zjeździe z swego pasa ruchu.

Dane techniczne